کودکی

کودکی پر هیاهویی نداشتم خیلی بچه آرومی بودم ولی اعتقاد دارم هنوزم مثل بچه ها رفتار میکنم ساده و مهربون ( عجب اعتماد به نفسی پیدا کردم ^_^)

همیشه سعی میکردم کنار مادرم بشینم . همیشه بقیه مادرا منو به بچه هاشون نشون میدادن و میگفتن اینو ببین چه دختر خوب و آرومیه!! یاد بگیر:|

از وقتی یادم میاد تنها هم بازیم برادرم بود سه سال از من بزرگتره و کاملا نسبت به من حس مسئولیت میکنه اون وقتام همیشه ما باهم بازی میکردیم . یادمه هر وقت دعوامون میشد این من بودم که شاکی میشدم وای هنوزم یادم نمیره من عصبی میشدم و نیشگونش میگرفتم ولی اون فقط وایمیساد و نگاهم میکرد . حتی اگه من کار بدی میکردم اون هیچی نمیگفت .مثل اسمش بزرگوار بود :)

قدر برادر بزرگ رو باید خیلی دونست . بنظرم داشتن یه خواهر تجربه خیلی قشنگی میتونه باشه که من لذتشو نچشیدم و همین باعث شد دخترونگیام یا در خودم دفن بشه یا اونایی که خیلی ضروریه با مادرم درمیون گذاشته بشه.

نمیدونم چرا هیچوقت نتونستم با کسی دوست صمیمی بشم. نمیدونم کجای کارم اشتباه بود :0 

من شبیه هیچکس نبودم . شر نبودم . شیطنت نمیکردم . تو کوچه بازی نمیکردم . خونه دوستام نمیرفتم. تموم دنیای من تو خونه خلاصه میشد . دوست داشتم یه رازهایی داشته باشم که فقط بین من و یه دختر هم سن و سالم باشه  ولی هیچوقت این اتفاق نیوفتاد . کوچیک تر که بودم همه چیزو به مادرم میگفتم . همه چیز . ولی مادرم بعضی وقتا رفتار مطلوبی باهام نداشت.

یادمه چهارم دبستان بودم که یکی از همکلاسیام اومد دم خونمون و منو دعوت کرد که به خونشون برم و کاردستیشو نشونم بده بعدش....